Zmarła Bożenna Gawin Ikona tworząca historię Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Kutnowskiej

- Trudno uwierzyć – nie żyje Bożenna Gawin - informuje Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Kutnowskiej. Dodam Symbol rękodzieła kutnowskiego, kopalnia wiedzy na temat kondycji kultury w mieście. Miałam szczęście poznać Panią Bożenę, rozmawiać z nią i żartować, miała niesamowite poczucie humoru i bardzo pozytywną energię.

Niżej wspomnienie o śp. B. Gawin z wiadomości TPZK.

Odeszła niespodziewanie jedna z Ikon tworzących historię TPZK, utalentowana artystka rękodzielniczka zasłużona dla kultury Polskiej, wyjątkowa Osoba, która wbrew wszystkiemu była zawsze po jasnej stronie życia. Dlatego będzie nam brakować Jej wigoru i legendarnego poczucia humoru. Ogromny dorobek Bożenny Gawin jest częścią niematerialnego dziedzictwa kulturowego ziemi kutnowskiej.

Pożegnamy Ją we wtorek 15 kwietnia o godz. 12:00 na cmentarzu komunalnym w Kuczkowie.

Urodziła się w 1941 roku w Kutnie, była członkinią Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Kutnowskiej niemal od początku jego istnienia. W latach sześćdziesiątych ukończyła szkołę zawodową we Włocławku prowadzoną przez Cepelię − kierunek hafciarstwo − oraz kursy tkactwa artystycznego i makramy organizowane przez Ligę Kobiet Polskich. Wykonywała wszystkie rodzaje haftu: płaski cieniowany na niskim i wysokim podkładzie, toledo, richelieu, angielski (wszystkie szkoły), kujawski biały płaski na podkładzie z szarego lnu oraz na wysokim podkładzie wykańczany szydełkiem ze środkiem z haftu toledo. W 1972 r. zdała egzamin czeladniczy i otworzyła pracownię artystyczną haftu ręcznego i maszynowego, która działała do 1998 r.

W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych prowadziła kursy haftu artystycznego w kutnowskim kole Ligi Kobiet Polskich na zlecenie łódzkiego oddziału Cepelii. W tym samym okresie, odpowiadając na potrzeby społeczności lokalnej, prowadziła kursy haftu ręcznego, tkactwa artystycznego i makramy w Towarzystwie Przyjaciół Ziemi Kutnowskiej oraz pokazy technik haftu ręcznego w kutnowskim Muzeum Regionalnym, klubach kultury i szkołach.

Osobny rozdział stanowiły prowadzone przez nią kursy haftu ręcznego w świetlicach Kół Gospodyń Wiejskich na terenie gmin regionu kutnowskiego, które cieszyły się ogromnym powodzeniem i przynosiły nadspodziewane efekty. Wskrzeszając wielowiekową tradycję sztuki hafciarskiej, wykształciła rzeszę hafciarek, o których rękodzieła ubiegała się Cepelia, a ziemia kutnowska nazywana była „zagłębiem hafciarstwa”. Wywarła znaczący wpływ na wzmocnienie tożsamości kulturowej i integrację poprzez sztukę mieszkańców Kutna – wówczas miasta z deficytami w zakresie kultury oraz ziemi kutnowskiej o wcześniej niewykorzystanych potencjałach.

Była jedną z niewielu w Polsce artystek uprawiających ręczny haft sztandarowy, znaną nie tylko w kraju, ale i za granicą. Lata 1990-2020 były dla Niej okresem intensywnej pracy twórczej w tej dziedzinie. Haftowała sztandary dla szkół, wyższych uczelni, stowarzyszeń katolickich, Związku Harcerstwa Polskiego, Policji, Straży Pożarnej, kół łowieckich, samorządów Kutna, Łodzi, Konina i Uniejowa wraz z herbami i godłami państwowymi. Na zamówienie Polaków żyjących w USA i Wielkiej Brytanii haftowała godła państwowe na flagach Polski, tkała gobeliny z polskimi pejzażami. Po wyświęceniu wykonanego przez nią sztandaru Płockiego Uniwersytetu Ludowego otrzymała specjalne zamówienie od Wincentego Stawarza, wnuka Wincentego Witosa, patrona tejże uczelni, na sztandar dla jednej z organizacji PSL.

Po przywróceniu powiatów w wyniku ostatniej reformy administracji w 1999 roku, Starostwo Powiatowe w Kutnie jako pierwsze w kraju posiadało komplet insygniów. Sztandar według projektu artysty Rafała Jasionowicza wyhaftowała w rekordowo krótkim czasie dwóch miesięcy. Prezentowany był on podczas XXIV Światowego Kongresu Nauk Heraldycznych i Genealogicznych we Francji przez znanego heraldyka Krzysztofa Guzka, z którym od tamtej pory podjęła stałą współpracę.

Wyjątkowym, uprawianym przez Nią dla przyjemności rodzajem twórczości hafciarskiej były niezwykłe portrety postaci historycznych, m.in.: Wł. Andersa, J. Piłsudskiego, W. Witosa, M. Kopernika czy M. Skłodowskiej-Curie, a także unikatowe, iskrzące się złotem i srebrem, pełne czułego podejścia do detalu wizerunki Madonny.

Po zakończeniu cyklów wystawienniczych przekazywała swoje dzieła w darze kutnowskim szkołom, instytucjom i parafiom.

Jej prace – hafty, gobeliny, koronki − wielokrotnie eksponowane były na Międzynarodowych Targach Poznańskich, Targach Sztuki Ludowej w Krakowie, Łodzi, Płocku; na wystawach indywidualnych i zbiorowych w kutnowskim Muzeum Regionalnym, salach Kutnowskiego Domu Kultury i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Kutnie. W ostatnich latach zajmowała się wytwarzaniem kwiatów i ozdób ze wstążek oraz bibelotów z wikliny papierowej.

W 1998 roku otrzymała Dyplom Ministra Kultury i Sztuki „Za zasługi w upowszechnianiu kultury”, a w roku 2022, na wniosek Zarządu Towarzystwa Ziemi Kutnowskiej, uhonorowana została odznaką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.

Niech spoczywa w pokoju.