Niech żyje odrodzona Polska! Wiwat Rzeczpospolita!

W 1918 roku udało się nam odzyskać utraconą pod koniec XVIII-nastego wieku suwerenność. 11 listopada należy do jednych z najważniejszych, a zarazem najradośniejszych świąt państwowych. Wspominamy wiele pokoleń Polaków, którzy dążyli wysiłkiem zbrojnym, gospodarczym i intelektualnym do odrodzenia wolnej Ojczyzny. W pierwszej kolejności na myśl nasuwają się nam wielcy działacze patriotyczni dla których I Wojna Światowa stanowiła rozgrywkę o powrót Polski na mapy świata: Józef Piłsudski, Roman Dmowski, Ignacy Paderewski, Wincenty Witos, Wojciech Korfanty, Ignacy Daszyński, jak i szerokie rzesze ich zwolenników i naśladowców.

Musimy pamiętać, iż wyrwanie się z uścisku zaborców wymagało dziesiątek lat pracy organicznej, tworzenia koncepcji politycznych, kształcenia elit na europejskich uniwersytetach, budowania polskiego życia gospodarczego, refleksji nad przyczynami wzrostu oraz upadku I Rzeczpospolitej, jak i całego, ogromnego wysiłku podtrzymywania ducha polskości oraz jego krzewienia pośród ludności zamieszkujących tereny Polski, Litwy i Ukrainy.

Nie byłoby odrodzonej w 1918 roku Rzeczpospolitej bez: Tadeusza Kościuszki, etosu Księstwa Warszawskiego, Powstania listopadowego, dzieł Mickiewicza, Słowackiego, Norwida i Krasińskiego, muzyki Chopina, Powstania styczniowego, patriotycznej pracy elit działających w duchu hrabiego Władysława Zamoyskiego, malarstwa Chełmońskiego, braci Gierymskich czy Matejki. Odzyskanie przez Polskę bytu państwowego w 1918 roku to sukces sztafety pokoleń działaczy patriotycznych, społeczników, czy polityków wszystkich stronnictw – prawicy, lewicy, ruchu ludowego.

Tegoroczne świętowanie ma inny charakter wskutek szerzącej się epidemii wirusa Covid-19. Nie możemy spotkać się na mszach w intencji Ojczyzny, uroczystościach państwowych, piknikach patriotycznych, pod pomnikami ojców niepodległości, czy podczas innych wydarzeń rocznicowych.

Wspólne świętowanie budują ducha jedności i wzajemnego szacunku podkreślając wszystko to co nas łączy. Dzięki celebrowaniu ważnych rocznic możemy poczuć ducha polskiej wspólnoty, który otwiera nam oczy na wspólne wartości, które niestety zbyt często umykają patrzącym jedynie na doraźne życie polityczne. Choć w tym roku 11. listopada obchodzimy każdy w skromnym gronie, a może i indywidualnie, życzę Państwu by myśl o pokoleniach naszych przodków, którzy poświęcali się dla Polski stanowiła powód do dumy i asumpt do radości ze wspólnej Ojczyzny, której przyszłość spoczywa w naszych sercach, rozumach i rękach.

Niech żyje Polska!